Merhaba güzel ailem! Uzun zamandır bloguma yazı yazmıyordum, ama inanın aklım, fikrim, beynim hep canım blogumdaydı.. Hamilelik süresince blogumda çok aktif olamasam da sosyal medyada ( özellikle instagram’da) sık sık alışverişlerimi, anılarımı paylaştım, bol bol sohbet ettik takipçilerimle 😀 Şimdi sıra geldi belki de hamilelik tecrübemin son yazılarından biri olan 3.trimester yani bana göre en önemli yazılarından birine..

37 Haftalık Hamilelik Günlüğüm, Neler Yaşıyorum?

Karnımın günden güne büyümesi, vücut oran orantılarımın değişmesi, hızla kilo almam, oluşan eklem ağrılarım bir yana size önce bedensel değil ruhsal tecrübelerimi aktarmak isterim..

37.haftaya gelene dek asla sabit kalmayan bir psikoloji içindeydim, hala öyleyim.. Bir sabah ‘mükemmel anne’ gibi hissetmek, bir sabah ‘şimdiden gerildim, yetemeyeceğim ona, günler yaklaştı, ne yapacağım ben’ diye durup dururken ağlamak..

Onu beklemek, sabırsızca beklemek, kucağıma almak istemek,

Yetersizlik, tecrübesizlik hissiyle karışık korku birbiri ile yarıştı durdu bu süreçte..

Karnımda hareketlerini en belirgin hissetmeye başladığım haftalar gelip çattığı için aniden attığı tekmeler ile irkilmem, asla uyuyamamam ( 3 gün uyuyamadığım bile oldu), bedensel temizliğim için artık yardım almak durumunda kalmam, tuvalete kalkarken nefes nefese kalmam sanırım kendimi biraz ‘yetersiz, güçsüz’ hissetmeme neden oldu, bu süreçte çokça ağladığım geceler oldu..

Şimdi diyeceksiniz ki ‘tuvalete kalkarken zorlandığın için mi ağladın?’ hayır..

Artık yavaş yavaş ‘ayakkabımı bağlar mısın, çorabımı giyemiyorum, beden temizliğimde zorlanıyorum’ demek bana göre değildi, hayal etmemiştim işte.. Nefesim yetmeyip sık sık oturduğum mini gezilerimiz, sürekli tuvaletimin gelişi ile sinemaya dahi gidemeyişimiz.. herşey farklılaşmıştı işte, bu kez ‘gerçekten hamile gibiydim’ 😀

Nihayet Hamile Olduğumu Anladım

Yalan yok 1 ve 2. trimester dönemlerim nasıl da rahat geçmişti, 3.trimester yani son 3 aylık dönem beni zorlamaya başlayınca dank etti!

HAMİLESİN SILOŞ! 😀

Evet anlamıştım, gerçekten hamileydim, minik karnım büyümeye başlamıştı, kilo alımım hızlanmıştı..

Eşimin bu süreçte psikolojik ve bedensel desteği çok ama çok önemliydi. Aslında bedensel anlamda ev temizliğimi, kahvaltımı hatta akşam yemeğimi bile kendim yapabiliyorum, sadece kaplumbağa hızında.. 😀

Ama psikolojik desteği.. Bunun değerini anlatamam..

Ağladığımda sakinleştirmesi, beni eleştirmemesi, yanımda olması.. Ağrılarımı anlaması, masaj yapması, bana hala ‘güzel ve alımlı’ olduğumu hissettirmesi.. İnce düşünmesi daha da değerli hale geldi.. İşten eve geliş saatlerini düzenlemesi de bir başka arzu ettiğim şeydi, onu da yavaş yavaş yoluna koymaya başladık..

Bebek Geliyor, Hazır mıyız?

Bu süreçte bebek eşyası, ihtiyaç listesi anlamında hiç zorlanmadık, ailelerimiz yükün çoğunu aldı, bize çok az şey düştü aslında, bu yüzden eğer merak ettiğiniz eşya ve ihtiyaç listesi anlamında hazır olmaksa HAZIRIZ!

Peki gerçekten hazır mıyız?

Hala doğduğunda bizi nasıl bir düzen bekliyor hayal edemiyorum..

Şunu yaparım, şunu asla yapmam gibi ön yargılarım yok, biraz serbest ve rahat düşünüyorum bu konularda..

Tek isteğim ona yetebilmek, en doğru kararları alabilmek, sakin ve sabırlı kalabilmek..

Buğra inanılmaz heyecanlı, benimki gibi değil ama, onunkisi mutlu bir heyecan, benimkisi gergin ve stresli bir heyecan.. Anladınız siz.. Ben daha çok ‘gergin ebeveyn’ o daha çok ‘mutlu ebeveyn’ 😀 Dengemiz süper! 😀

Ben Anne-Bebek kategorimde yaşadığım her olumlu, olumsuz tecrübeleri, duygularımı, alışverişlerimi, okuduğum kitapları kısacası her ama her şeyi sizinle paylaşacağım, umarım keyifle takip edersiniz 

YENI YAZACAĞIM DIĞER YAZILARI KAÇIRMAMAK IÇIN AKTIF ŞEKILDE KULLANDIĞIM INSTAGRAM VE FACEBOOK SAYFALARIMI TAKIP EDEBILIRSINIZ. ŞIMDILIK HOŞÇAKALIIIN!