Bizler yoruluruz da doğa yorulmaz mı.. Bizler kırılırız,inciniriz,ağlarız,güleriz ama bir şekilde yaralarımızı sarmayı biliriz.. Biliriz yüreğimizin ilacını.. Doğa da kırılır incinir elbet ama o her zaman bir yolunu bulur kendini yenilemenin. Tarlaların ortasında bazen tek bir ağaç görürsünüz,yanında ne arkadaşı,ne gövdesini yaslayacağı başka bir gövde,ne birlikte yeşereceği bir ağaç yoktur.. İşte o ağaçlardan hep ilham alırım. Bıkmadan usanmadan mevsimleri yaşar,yeşerir,çiçeklenir,kırılır,incinir sonbaharda dinlenmeye çekilir, bir sonraki yaza hazırlar kendini. Bilir ona duyulan ihtiyacı. Gölgesine birilerinin ihtiyacı olduğunu,meyvesini birilerinin yiyeceğini..

Bizler de öyle değilmiyiz.. Bazen tüm zorluklara dayanma sebebimiz kendimizi düşünmek değildir. Sevdiğimiz birinin bize duyacağı ihtiyaç için hep yeşil kalırız..

Bu sonbahar tıpkı ağaçlar gibi sizde yenilenin. Yaralarınızı sarın,sevdiklerinizle birbirinize sarılın. Hepinizin birbirine ihtiyacı olduğunu unutmayın. Bir bebeğin annesine ihtiyacı olduğu gibi bir babanın,annenin de çocuğuna ihtiyacı vardır. Bazen yaptığınız iyiliğin, sergilediğiniz güçlü duruşun kimseye bir faydası olmadığını düşünürsünüz.. Ama emin olun birileri sizden güç alıyordur,ilham alıyordur.. Gölgenizde sevdiklerinizin dinlenmesi için hep daha güçlü olmalısınız..

Tıpkı bu gül gibi narin olduğunuzu,zorluklarla mücadele edemeyeceğinizi düşünebilirsiniz.. Ama unutmayın Allah insana kaldıramayacağı yükü vermezmiş. Zorluk seviyesi ne olursa olsun hayatınızdaki sorunlara boyun eğmeyin,mücadeleci olun ve elinizden gelenin en iyisini yapın..

Son olarak şükretmeyi ve elinizdeki mutlulukları ‘görebilmeyi’ unutmayın.. Çoğu insan mutluluk körüdür, hep kötü düşüncelere odaklanır ve hep en kötüyü görür gözleri.. Onlardan olmamak için sadece ‘şükredin’,gözlerinizi ve kalbinizi körleştirmemiş olursunuz..