Yaşadığı yıldızdan diğer yıldızlara göz süzüyordu minik kirpik, ve sordu kendi kendine; oralarda yaşam var mıydı acaba,benden başka kirpikler yaşıyor muydu, tıpkı burada olduğu gibi sevgiyle mi ısınıyordu minik kalpler.. Kirpik daha önce hiç kırılmamıştı,kalbi sevgiyle ısıtılmıştı hep,gün gelip evinden dışarıya adım atıncaya dek..

Günler geçti kirpik büyüdü,ama her gece yıldızlara bakmaya ve düşünmeye devam ediyordu,bazı günler kırılan kalbini onaramıyordu,hatta bazı günler ağlıyordu, ve hep soruyordu ‘kalbimi tekrar ısıtacak biri var mıydı oralarda.. Kirpikler kalbi soğudukça ve kırıldıkça yavaş yavaş ölüyorlardı.. Çevresinde birçok kirpiğin kalbini ısıtacak biri olmadığını gördükçe paniğe kapılıyordu.. Kalbi kırılan ve bir daha asla ısınamayan kirpikler birer birer can veriyorlardı..

Gördükleri karşısında her gün biraz daha büyüyordu kirpik,yalanları,kötü kalpleri,oynanan çirkin oyunları gördükçe daha da yalnızlaşıyordu..Ve artık inanmıştı ‘bu gezegende onun kalbini ısıtacak tek bir kişi bile’ olmadığına.. Kirpik üç beş parça eşyasını,anılarını ve gözyaşlarını biriktirdiği kocaman kavonozu yanına alıp herkesten uzaklaşmak istedi..Başka yıldızlarda yaşamak üzere uzuuun bir yolculuğa koyuldu..

Bu yolculuk onun için öyle zordu ki.. Yol boyu onun gözyaşlarıyla beslenenler oldu, gözyaşlarını biriktirdiği tüm kavonozu bir çırpıda yok ettiler..Dostluklar kurduğu,mutlu olduğu,güvendiği,kalbini ısıtan belkide tek şey olan anılarını da elinden aldılar,kirpik öyle korkmuştu ki bunu ona yapan güzel görünümlü başka bir kirpikti üstelik..İşte o an anlamıştı ki kirpikler arasında bile yalnız bir kirpikti o..

Elinde sadece buz tutmuş bir kalp vardı artık.. Bu zorlu yolculuğa buz gibi,yaralı bir kalp ile devam etmek zorundaydı..Günler günleri kovaladı,kirpik hiç durmadı,başka bir kavonoza akıtmaya devam etti gözyaşlarını,artık anı kutusunda besleneceği hiç mutluluğu,dostluğu da kalmamıştı üstelik.. Daha fazla yola devam edemeyen kirpik yığılıverdi olduğu yere..

Bir yıldız daha sönmüştü gökyüzünde,her kirpik öldüğünde daha da kararıyordu gökyüzü..Ama bu kirpiğin yıldızı ışığını hemen kaybetmemişti,acı çekiyor gibi yavaş yavaş gidiyordu parlaklığı,ölmek istemezcesine..Başka bir yıldızda ise tıpkı kirpik gibi sürekli gökyüzünü izleyen bir kıvırcık vardı..Onun en büyük korkusu ise tüm yıldızlar söndüğünde kendine başka bir yıldız bulamamak ve karanlıkta kalmaktı..

Kıvırcık yavaş yavaş ışığını kaybeden yıldıza odaklanmıştı,o an içinde öyle hüzünlü bir şarkı çalmaya başlamıştı ki,vakit kaybetmeden yavaş yavaş ölen yıldıza doğru yola koyuldu.. Yolda yanına karanlıktan korkmamak için bir fener ve yıldıza ulaştığında karşılaşacağı kirpiğin kalbini ısıtmak için de en sıcak kokusunu aldı.. Yol üzerinde elinden feneri alınan kıvırcık zifiri karanlıkta en büyük korkusuyla yürümeye devam etti.. Bazen öyle korkuyordu ki karanlıktan, geri dönmek istiyordu..Yüreği korkuyla boğazında atarken bir taraftan da ciğerleri yırtılırcasına kirpiğe koşuyordu..

Yıldıza ulaştığında kırılmış bir kavonozun içinden usul usul akan kirpiğin gözyaşlarını gördü,hemen bir parça tadına baktı,gözyaşının tadı dayanılmazdı,öyle acılı,öyle yürek burkan ama öyle tanıdık duygulardan oluşuyordu ki..Gözyaşlarının biraz ilerisinde ise kirpiği ve elinde de buz tutmuş kalbini gördü..

Ne yapacağını bilemeyen kıvırcık önce kirpiğin elinden buz tutmuş kalbini alıp kendi sıcacık kalbini kirpiğin minik bedenine yerleştirdi..Kirpik birden irkildi,içinden ılık ılık,sıcacık ve gökyüzünden aşağı düşüyormuşcasına heyecanlı birçok duygu geçti.. Kısa sürede bu duygu tüm bedenini hatta benliğini kaplamıştı,kirpik ne yapacağını bilmez vaziyette gözlerini açıp kapatıyordu.. Kıvırcık ise gözlerini dahi kırpmadan kirpiğe bakıyordu.. İlk kez kollarının arasında bir yıldıza can vermenin şaşkın duygularını yaşıyordu..

Uzun süre kollarında kirpiğe bakan kıvırcık yanında getirdiği o sıcacık kokusunu da kirpiğe vermek istedi..Önce sımsıkı sarıldı,kirpik bir ara içinden kemiklerinin kırılacağını bile geçirmişti,sonra kıvırcığın o süt ve kurabiye gibi kokan tuhaf ama sıcacık kokusunu iliklerine kadar hissetti..

Kirpik ve kıvırcık birbirlerine her sarılışlarında gökyüzündeki en parlak yıldız oluyorlardı..Tüm yıldızlardan daha büyük,daha parlak ve daha uzaktılar..Kirpik kıvırcığa; ‘sonsuza dek sadece senin kokunla yaşayabilirim’ dedi..Kıvırcık artık karanlıkta kalmayacağı için mutluydu,kirpik ise artık kavonozlara gözyaşlarını değil mutluluklarını biriktiriyordu..Ve onlar birlikte oldukça gökyüzü bir daha asla karanlığa bürünmedi..

Gel Bak Bir Elimde Gökyüzü Var..