Merhaba güzel ailem! Blogumu açtığım günden bu yana hayatıma dahil oluyorsunuz, çoğunuzun artık ismini bile ezberledim, uzaktan da olsa birbirimizin ailesi olduk sanki.. Dile kolay blogum 5.yaşına girdi bile, 5 yıldır hayatımın en önemli anlarına sizi de dahil ettim.. İyiki de ettim, dedim ya kocaman bir aile olduk.. Önce sözüme, nişanıma, hatta evime, evimizi yuva yapışımıza şahit oldunuz, sonra düğünümüze, hazırlıklarımıza, en tatlı telaş ve heyecanlarımıza şahit oldunuz.. Benim kadar mutlu olanlar oldu, tüm yüreği ile kendilerini yanımda hissettirenler.. Bugün ise belki de hayatımda hiç tatmadığım kadar büyük bir mutluluğa şahit olacaksınız.. Sürprizi kalmadı gerçi, evet evet başlıktan da okuduğunuz gibi hamileyim !
HAMİLEYİM!!
Nasıl Karar Verdik?
Evliliğimizin 2. yılına çoktan girmiştik, itiraf etmem gerekirse hayatımın hiçbir döneminde bebeklere özel bir ilgim olmadı.. Hani severdim tabii ama çok uzaktan 😀 Bir bebek özlemi, bebek hasreti çekmiyordum hiç, keza Buğra da öyle.. Vakti gelince olur diyorduk ama o bile meçhuldü.. Hatta sanki istemiyor gibiydik, erteliyorduk.. Fakat tüm dürüstlüğümle söylemem gerekir ki Buğra her zaman benden 1 tık daha fazla istekli, sanki ben ‘hazırım anne olmaya’ desem havalara uçacak gibiydi.. Yani o benden daha hazır, daha istekliydi. Ben ise ‘umm yok hayır, çok erken, olur ya, hatta düşündükçe boşver Sıla daraltma kendini’ diyen biriydim..
Buğra ile tek ortak kararımız bu kararın ‘planlı’ olmasıydı.. Hani o filmlerdeki gibi ‘AAA İNANAMIYORUM NASIL OLUR HAMİLEYİM’ olayını yaşamamak adına aşırı planlıydık.. Sevmem böylesi önemli kararlarda sürprizleri, hiç hoşlanmam..
Gel zaman git zaman evliliğimiz 2 yılı devirdi, Buğra ise flörtümüz dahil 10 yıldır hayatımda olan biri.. Hazır mıydım artık? Evliliğimiz hazır mıydı bir bebek için? Psikolojimiz, hatta maddi imkanlarımız.. Bu sorumluluğa hazır mıydık?
Bebek delisi, bebek aşığı, bebek özlemi çeken bir kadın olmamak..Anneliği hayal etmemek, hatta belki istememek, asla hazır hissedememek.. ‘Eee bebek ne zaman?’ bu soru sorulduğunda hislerim, Bu cümleler daha doğru dürüst ağzımdan çıkmadan sanki ayıplanıyordum..
Bu aşamaları size tüm gerçekliği ile anlatmak istedim çünkü kendinizi kötü hissetmeyin istiyorum.. Her kadın hemen kendini anne olmaya hazır hissetmeyebilir.. Her kadın annelik arzusu ile yanıp tutuşmayabilir.. Ben her ne olursa olsun bir bebeğe baskı ile değil ‘KENDİM’ karar vererek sahip olmanın doğru olduğunu savundum hep.. Bebek beklentilerine karşın üzerimde bir baskı hissetmedim.. Doğru zaman geldiğinde, iyi hissederek anne olmak istedim..
İyi Hissederek Anne Olmak?
Kendimi tam anlamıyla hazır hissetmeye başlamam birden bire oldu sanki.. Kafamda artık bebek düşüncesi bir sorumluluk, korku ve ertelenecek bir karardan ziyade daha ‘normal’ gelmeye başladı.. Evet bu düşünce artık beni boğmuyor, normal geliyordu.. Kendimi hamile bir kadın gibi, anne gibi hayal ettiğimde tuhaf gelmiyordu, olabilirdi..
Tüm bunları içimde ölçüp biçip tartarken biraz içime kapandım açıkcası.. Buğra ile paylaşmak hem zor hem kolaydı.. Ben hazırdım, peki ya o? Reddedilme şansım yoktu evet 😀 Ama benim hissettiklerimi o da hissetsin, öyle karar verelim istedim.. O hazır mıydı baba olmaya? İyi hissederek, doğru hissederek baba olmasını istiyordum..
Buğra İle İlk Bebek Planlama Konuşmamız, Minik Depresyonum
Buğra ile bir gece oturup dizi izlerken diziyi durdurmam ve bir anda bu konuyu açmam ‘ Ben anne olmak istiyorum, ben hazırım, ben bebek istiyorum, sence bebeğimiz olsa nasıl olur, sen hazır mısın, bebek diyorum, ay cevap vermeyecek misin…’ gibi binlerce cümleyi aynı anda kurmamdan olsa gerek çocukcağız ufak bir şok yaşadı 😀
Kim olsa sanırım bir anda böylesine büyük bir karar karşısında biraz afallar.. Ben öyle hassaslaşmıştım ki, cevap 1 milisaniye bile gecikse ağlamaya başladım.. Ortada hiçbir olumsuzluk olmamasına rağmen böyle bir tavır içinde olmama şuan anlam veremiyorum, ama o an duygu patlaması yaşadım sanki..
Buğra aşırı mutlu oldu, uzun uzun konuştuk, duymak istediğim her ama herşeyi söyledi bana.. Ama yetinemiyordum, istemiyor muydu? Şüpheli miydi, sırf ben dedim diye mi kabul etmişti, doğru zaman mıydı cidden?
Bir süre kendi kendime bu küçük depresyonumu yarattım işte.. Şimdi anlıyorum ama, bu büyük kararı verirken arkanızdan itelenmek, daha çok ikna edilmek istiyorsunuz.. Biraz bencilce, ama öyle işte..
Mini depresyonum 1 ay sürmedi belki, günden güne daha iyi hissettim, içimde verdiğim karardan 1 gram şüphe kalmamıştı, çok istiyordum, çok istiyorduk bu bebeği.. Sonunda hazırdım.. Allahım herkes bunları yaşıyor muydu? Bir biz mi böyle zor karar almıştık? Herkesin 4. çocuğu dünyaya gelirken biz 1 tanesine zor karar veriyorduk..
Sal biraz kendini Sıla sal…
Bir Pazar Sabahı Buğra’yı Hamileyim Çığlıkları İle Uyandırdım
150 tane gebelik testi almıştım, hani şu çiş yapılan çeşitlerinden, başka çeşidi var mı onu da bilmiyorum da, ( tamam abarttım, ama çok almıştım işte anlayın 😀 ) ‘ Ay dedim mümkün değil daha, çok erken, yapıveriyim nolcak, zaten 100 tane test var..
O da nesi?
Çift çizgi çıktı!! Yutkunamadım, bakın ciddiyim, yutağım kapandı, kalbim ağzıma çıktı, gözüm karardı felan.. Yetmedi 1 tane daha yaptım, ay o da çift çizgi!!! Bu sırada sanki 5 yıl geçti tuvaletten çıkamadım, Buğraya koşmak istiyordum hemen!
Buğra henüz yeni uyanmaya çalışıyorken elimde testle geldim, bişey demedim, testi uzattım, o da beklemiyor, ne oldu Aşkım, olmadı mı, daha çıkmaz zaten o sonuç havalarında..
‘ Ya baksana bi bakk, çift çizgi görmüyor musun?!! diye salak salak ağlayarak gülüyorum..
Nasıl ya gerçekten mi, dedi, gözüme bakıyor, o da başladı ağlamaya.. Ama nasıl ağlıyoruz, kalplerimiz birbirine çarpıyor, At kalbi gibi mübarek 😀 Yatakta öyle 10 dakika ayrılmadan ağladıktan sonra hala kendimize gelemiyorduk, o gün kahvaltı bile yapamadık sanırım, o günün gerisi bende yok yani.. 😀
İlk Ultrasonumuz, Ailelere Ne Zaman Söyledik?
O çubuğa işemek ve çift çizgiyi görmek sizi ilk anda şoka soksa da elle tutulur bir cevap istiyor insan.. 😀 İlk ultrasonumuz bebiş bize göre 2 haftalıkken, gidince öğrendiğimize göre 4 haftalıkken oldu.. Meğer 2 hafta daha evvel içimdeymiş miniğim.. Ultrasonda o anlamsız keseyi görünce ağladık.. Boş boş, bişey anlamadan o kağıt parçasına baktık..
Ultrasondan çıkar çıkmaz bir pastahaneye oturduk, ben hem ağlıyor hem gülüyorum, avm de herkes bana bakıyor felan 😀 Orada hemen bir eczaneye girdik.. Ufacık bir emzik aldık, paketledik.. Annelere sadece paketi verdik, ay bir de anneler gününe denk geldi, yazık hediye aldık sandılar, açınca 5 dakika anlamaya çalıştılar ve sonrası çığlık 😀
Annelere o şekilde söyledik.. Hiç beklemiyorlardı, bilerek paylaşmamıştık ki çok şok olsunlar 😀 Tabii her ikisi de çıldırdı.. Akşam babalara söyledik, kardeşlere söyledik derkeen.. Yavaş yavaş bu mutlu haber ile herkes çıldırmaya başladı işte..
Ne Hissediyorum?
Şuan 13.hafta bitmek üzere ve ben iyiden iyiye alıştım miniğime.. Her sabah yalnız uyanmamak, her akşam birlikte yatmak.. Her şey çok farklı, her şey çok özel, her şey hala şok ediyor beni.. Mutluluğun anlamını yeni öğrenmiş gibiyim.. Daha evvel yaşadığım her şey neymiş ki? Asıl mutluluk buymuş..
Rabbim kimseyi evlat ile sınamasın, isteyen herkese nasip etsin, kimsenin kucağı boş kalmasın inşallah..
Ben Anne-Bebek kategorimde yaşadığım her olumlu, olumsuz tecrübeleri, duygularımı, alışverişlerimi, okuduğum kitapları kısacası her ama her şeyi sizinle paylaşacağım, umarım keyifle takip edersiniz 🙂
